Pierwowzorem antycznej lampy sufitowej był polikandylion znany ze sztuki bizantyjskiej, którego pojawienie datuje się na V-VI wiek. Był to metalowy, płaski, ażurowy dysk z przymocowanymi na zawiasach ramionami, mieszczący często nawet szesnaście świeczek.
Najwcześniejsze średniowieczne żyrandole stanowiły zazwyczaj dwie krzyżujące się belki z kolcem na świecę. Początkowo zawieszano je w kościołach i zamkach. Później zaczęły się pojawiać w pałacach i rezydencjach możnych, nie tylko w postaci prostych „krzyżaków”, ale również okrągłej formie bizantyjskiego polikandylionu, który w renesansie zaczęto rozwijać i wzbogacać o kolejne piętra i wyszukane dekoracje. Od XV wieku żyrandole można było spotkać już w zamożnych domach kupieckich, a drewniane nawet w gospodarstwach.
Najbardziej zdobione żyrandole pochodzą z okresu baroku. Wyszukane ich formy zaczęto uzupełniać o lusterka, błyszczące mosiężne płytki i załamujące światło kryształki, aby uzyskać większy blask poprzez odbijanie i załamywanie światła na ozdobnych elementach. W końcu od 1700 r. na weneckiej wyspie Murano zaczęto wykonywać żyrandole w całości ze szkła.
Żyrandole stały się powszechne na początku XX wieku. Jednak zarówno secesja, art déco wymagały innych form oświetlenia, jak kinkiety czy lampy biurkowe. Dopiero po II wojnie światowej nastąpił rozwój nowoczesnego oświetlenia wiszącego dzięki projektantom takim jak: Gino Sarfatti, Achille Castiglione, Gio Ponti czy Ingo Maurer. Po latach barokowych form nastąpił powrót do prostych i funkcjonalnych rozwiązań. Wówczas narodziły się nowoczesne, stylowe i designerskie lampy wiszące.