Dekorowanie porcelany motywami kwiatowymi początkowo rytowanymi podszkliwnie w masie ceramicznej wprowadzono w Chinach już w X wieku, natomiast w XIII w. pojawił się nowy typ dekoracji o motywach roślinnych, które malowano podszkliwnie błękitem kobaltowym. W Europie luksusowy materiał, jakim była porcelana, rozpoczęto zdobić kwietnymi motywami w Królewskiej Manufakturze Porcelany w Miśni, początkowo naśladując motywy japońskie i grafikę ilustracyjną z zielników. Wkrótce ten rodzaj zdobienia przejęły od Miśni inne europejskie manufaktury, szczególnie konkurujący z nią Wiedeń.
W Polsce talerz w kwiaty pojawił się we wzornictwie takich manufaktur jak Korzec czy Baranówka, które preferowały typ zdobienia motywami kwiatów bardzo naturalistycznych. W pierwszej dekadzie XIX w. wprowadzono więc do zdobień porcelany swobodnie rzucone gałązki lub liście oraz kwiaty takie jak tulipany, narcyzy, małe różyczki, kapryfolium, bratki czy goździki. Prawdziwy rozwój florystycznych dekoracji umieszczany na porcelanowych talerzach, filiżankach i innych naczyniach przyniosła dopiero secesja, wykorzystującą róże, bzy, lilie, maki, fiołki, konwalie, stokrotki, chryzantemy oraz irysy.